Pokušaj legalnog zatiranja slobodnih medija: Ja sranja u Ruandi

Pozitivna strana života u exjugoslovenskim septičkim jamama je da je svaka drama, inicijalno zamišljena kao tragedija, a iz koje čovjek uspije izaći živ i u komadu, istovremeno i urnebesna komedija.

SUICID NEMANJE KUSTURICE TUŽBOM PROTIV PETRA LUKOVIĆA

Mahinalna reakcija na vijest da je Leni Riefenstahl Balkanskog Kasapina, Nemanja Kusturica, tužio Petra Lukovića i njegove E-novine (zbog, da bi apsurd bio potpun, teksta prenešenog sa drugog sajta – što bih na Lukovićevom mjestu shvatio ko uvredu: “Jel’ to mojim tekstovima nešto fali?”) bila mi je sjedanje za “mašinu” i bijesno lupanje po tastaturi.

U neko doba, kad me jedan od dva prsta kojima kucam (onaj desni, koji radi tri četvrtine posla) zabolio od penetriranja po Umjetnikovom porodičnom stablu (na žalost Sanje Vlaisavljević taj uradak sam adaktirao, pa mi neće moći posvetiti još jednu u nizu svojih kolumni, u kojima, poput djevojčice s kikicama, pored živog Advokata Nacionalizma, odašilja poruke ljubavi, analizirajući moj “govor mržnje” i pogrešno tumačeći moje povremeno metaforično štipkanje je za guzicu) i kad me adrenalinski šok počeo popuštati, zaustavio sam se, na trenutak zamislio nad onim što radim i… odvalio smijati.

Grohot, na koji mi je okolina, navikla da me viđa uglavnom u stanju manične depresije, reagovala sažaljivim pogledima, pogrešno ga protumačivši kao dokaz da sam konačno “pukao”, imao je dva razloga.

Prvi, sadržan u činjenici da sam nakon prvobitne iznerviranosti što se čovjek koga iznimno cijenim okliznuo na “nešto” u što je sasvim slučajno ugazio, te time ugrozio i svoje i zdravlje okoline i izložio ih nepotrebnim troškovima (Lukoviću, moraš se malo bolje paziti, ipak si ti sad Čovek U Godinama), shvatio da treba biti baš ekstremni idiot pa nasrnuti na Petra Lukovića. Čak i kad si pit bull srpskog naci(onali)zma. Ili – imajući u vidu reakciju “internacionalnih brigada”, koje su, uz poklič “No pasaran!”, priskočile Lukoviću u pomoć – pogotovo tada. (Sažaljenje nad samoubilačkim činom mokrogorskog vlastelina tog je stepena da mi od smijeha još uvijek suze naviru na oči, kad god pomislim na Tužbu.)

Drugi razlog je što sam se sjetio “Ničije zemlje”. I shvatio da se ponašam kao onaj kreten (ah, ta samokritičnost), koga glumi Boro Stjepanović, koji u po bosanskog armagedona, u rovu, nakon granatiranja, čita novine i komentariše: “A, ja sranja u Ruandi”.

UDARNIČKA NORMA ADVOKATA FAHRUDINA RADONČIĆA

Valjda, poput lika, iz jedne od priča Darija Džamonje, koji u „Kinoteci“ gleda američke melodrame i grca u suzama, „kao da to što se dešava na ekranu nije samo razvodnjena verzija njegovog vlastitog života kojeg je bez suza priveo kraju“ (je li to provincijalni kompleks manje vrijednosti ili za zdravlje čovjeka poželjno nepridavanje sebi prevelike važnosti?), nestanak Ferala ili „onih“ Dana, i dan-danas, doživljavam mnogo dramatičnije i emotivnije (stoji mi taj bol u grudima, kao kad „izgubiš“ nekog dragog, koga se prežaliti ne može) nego nestanak svoje (30 i nešto mjernih jedinica narasle i na cenzorske prezervative nenavikle) Polikite.

Sofisticirane oblike cenzure na koje neko povremeno ukaže, doživljavam mnogo ozbiljnije nego kad mi je u ratu „na teritoriji pod kontrolom Armije RBiH“ (za koji i dan danas, poput priče o tome da je J.F. Kennedyja ubio Lee Harvey Osvald, „šetajućim metkom“, postoji mit da, za razliku od „druge strane“ tu nije bilo cenzure) lokalna civilna vlast, poslala zvaničan dopis o postavljanju cenzora i, uz dopis, prikačenog funkcionera vladajuće stranke, danas „uglednog“ „narodnog poslanika“ (da bi, na njihovo zaprepaštenje, u nastavku, izašla novina s crnim flekama na cenzurisanim dijelovima i istaknutom napomenom sa ličnim podacima o cenzoru – što je, naravno, bio i kraj te novinice).

Povremene pritiske na neke medije i novinare, tretiram s većom ozbiljnošću nego spektakularno-komične ratne akcije specijalnih snaga vojne policije, koja me „odvodila u noć“, na saslušavanja, prevaspitavanja i lekcije iz propagande. Ili od političke čistke u lokalnim medijima i prijetnji prijekim sudom i strijeljanjem. Ili od neposredno-poratnih vanrednih tv sjednica vladajućepartijskog politbiroa sa mahanjem mojim uradcima, uz urlanje „Ovo je djelo velikog izdajnika“. Od javnog uništavanja novina mi, na ulicama glavnog grada, od strane „gnjevnih građana“. Od pozivanja na linč i zatiranje, od strane aktivnih vojnih lica, obnevidjelih od odanosti režimu i Vođi koji jedno misli dopodne a drugo odpodne. Od protuzakonitih akcija, zabrana novine, prijetnji kolporterima, idiotskog privođenja prodavačica iz kioska, od strane policije. Od uvođenja trostruko većeg poreza Polikiti nego drugim novinama u zemlji (uključujući, naravno, i profašističke). Od odbijanja distributera da mi puste novinu u prodaju jer: „jutros smo uz kafu, listajući novinu, zaključili da ste ovaj put stvarno pretjerali“. Od… Od kurvanjske reakcije medijske i intelektualne scene (koja je u jeku obračuna režima sa svojim najradikalnijim kritičarem, umjesto o slobodi medija i nasilju režima, raspravljala o tome gdje treba da se prodaju pornografski časopisi???) – reakcije tako (bolno) različite od onih na koje je, u sličnim situacijama, nailazio Feral ili ne koju danas nailaze Luković i E-novine.

Tužbu exsarajevske budaletine protiv urednika E-novina (na Lukovićevom mjestu bih tražio da mi To Nešto Što Me Tuži dokaže da uopšte zna šta su to čast i ugled, pa tek onda gdje su mu i da li mu je uopšte ostalo istih i u tragovima, da bi mogli biti povrijeđeni) nisam, ipak, doživio ozbiljnije nego svojevremeno masovno podizanje tužbi, od strane režima, po sudovima svih opština u kojima mi se novina prodavala (što je, jebiga, moram priznati, bilo pozajebano, a od čega su me, na kraju, spasili „stranci“, „zavrtanjem ušiju“ svim učesnicima kolektivnog režimskog ludila – što je bila pozitivna strana života u državi pod starateljstvom „međunarodne zajednice“), ali jesam od aktuelnog pokušaja medijskog megazločinca Fahrudina Radončića, da mi, zatrpavanjem medija za koje pišem tužbama zbog mojih tekstova, onemogući rad.

NEZABRANJENO PUŠENJE

Izdavači printanog magazina (Start BiH) i neprofitnog internet medija (Zurnal.info) za koje, već neko vrijeme, redovno pišem (osim kad pravim društvo spermatozoidima, odnosno – na jeziku koji vole ovdašnji zagovornici kulture dijaloga i borbe protiv „govora mržnje“ – kad sam „u kurcu“), to vrlo sumnjivo zadovoljstvo skupo plaćaju visokim sudskim troškovima, a još skuplje će ako im advokati počnu gubiti procese koje, vrlo uvjerljivi imitator King Konga, koji poput majmuna koji mu je uzor, voli visiti zakačen za antenu na vrhu svog falusoidnog tornja i oglašavati se Dnevnim urlicima, pokreće na svako spominjanje svog imena u mojim tekstovima.

Dok Kusturica Lukoviću, objektivno, može samo da popuši lulu mira, svojevrsni udruženi zločinački poduhvat potpisnika ovih redova i King Konga (nemojte nikome reći, ali mene, ustvari, Radončić plaća da bih pisao tekstove protiv njega, pa da bi on mogao tužiti medije za koje pišem) mogao bi (uz sveopštu klimu „stranačkog novinarstva“) rezultirati i gašenjem ovih medija, kao rijetkih oaza slobodne riječi na ovom prostoru (ili, što je druga varijanta, njihovog „prilagođavanja“, pod pritiskom, „vremenu u kome živimo“, odnosno prihvatanja (auto)cenzure kao obaveznog dijela „uređivačke politike“).

Ono što je, zapravo, indikativno (i istovremeno i tragično i komično) je da se tužbama za nanesene duševne boli i povredu ugleda i časti, bave likovi koji nikakvog ugleda ni časti naprosto nemaju (a ako su ga nekad i imali, sami su ih sebi, hirurškom intervencijom, još davno odstranili), a čije je kompletno javno djelovanje prožeto najdrastičnijim nanošenjima duševnih boli, i to po jalijaškoj matrici – nevinim, slabim i onim koji nisu u stanju da se odbrane.

Zapravo, ne radi se uopšte o zaštiti ugleda i časti ili duševnim bolima, nego o, kako je to detektovala gospođa Borka Pavičević – o zastrašivanju. I cenzuri u konačnici. Uz cementiranje nedodirivosti moćnika i propagandnih predstava o njima, koje sa stvarnošću i istinom nemaju ništa zajedničko.

Ili, kako to kaže Žarko Korać: „…na delu (je) pokušaj potpune revizije skorašnje prošlosti, gde se hulje prikazuju kao borci za istinu… Žele, kao u Orvelovom ministarstvu za istinu, da propišu šta smemo javno da govorimo. Da nas ućutkaju i zastraše. Da nas nateraju da prihvatimo laž kao istinu.”

KO ĆE SUDU OBJASNITI OSNOVE MATEMATIKE?

Optuženi su (kako je to i na svojoj koži osjetio Andrej Nikolaidis, pa nas ovih dana na to i upozorava), „prisiljeni da dokazuju aksiome“ i da, iz tog razloga, stalno budu u iskušenju „nekoga poslati u pičku materinu“.

Na posljednjem suđenju, npr. bio sam primoran da objašnjavam zašto tvrdim da su 2 banane + 2 banane = 4 banane i da to i dokazujem King Kongovom advokatu i sudiji (Koji, uzgred, izgledaju kao pristojni ljudi, što samo podcrtava grotesknost situacije – uvijek se vratimo na to: šta će „pristojni ljudi“ u čuvarskoj službi koncentracionog logora? Samo rade svoj posao?). Da objašnjavam zašto za nekoga ko javno (što sam, što uz pomoć svoje medijske bejzbol palice kojom lomi kosti protivnicima), godinama, sudijama, bankarima, novinarima, političarima, građanima,(…) prebrojava krvna zrnca i pogrijava mitove o ugroženosti od drugih i vanjskog svijeta, tvrdim da je nacionalist i ksenofob. Da mi se zbog konstatacije o Radončićevim vezama sa domaćim podzemljem i balkanskim krugom bogataša ruku do lakata uprljanih krvlju nevinih, traži precizan listing njegovih susreta i zahtjeva da ih dokažem (treba da dokažem da je u vezi s ljudima s kojim ima registrovane zajedničke firme???). Da objašnjavam zašto novinu koja objavljuje podatke o kidnapovanju djeteta, u trenutku dok policija vrši akciju njegovog oslobađanja, i pored toga što su upozoreni da bi to moglo ugroziti život djeteta, tretiram kao zločinačku organizaciju? Da objašnjavam zašto novinu koja je danima huškala javno mnijenje, usmjeravala ekstremiste, vršila pripremu za teror na ulicama glavnog grada, protiv učesnika i posjetilaca Queer festivala, smatram direktno odgovornom za počinjena zlodjela i kršenja ljudskih prava. Da objašnjavam da je objavljivanje identiteta i fotografija maloljetnih žrtava silovanja i odvratno neljudski i protuzakonito. Da objašnjavam zašto medijsko-finansijsko carstvo izgrađeno na vezama sa vlašću, zloupotrebama položaja i krčmljenju javnih sredstava, mitu i korupciji, ucjenama i reketiranju privrednika i političara, neplaćanju poreza, smatram kriminalnom organizacijom. Da objašnjavam zašto novinu koja urednike i novinare drugih medija ili nesklone im intelektualce naziva nosonjama, klozetskim krpama, slinom, udbašima, islamofobima, kopa im po porodicama i pominje majku lopovsku, izmišlja silovanja i ubistva ciganki, učešće u državnom udaru, itd. (do beskonačnosti) zašto, dakle, takvu „novinu“ optužujem za brutalni medijski teror.

Činjenica da je medijski zločinac, u međuvremenu, poziciju sive eminencije bošnjačke nacionalističke politike, zamijenio direktnim političkim angažmanom, ga ne amnestira (kako je to ovih dana, valjda u očaju i privremenom gubitku prisebnosti, javno učinila jedna od dojučerašnjih mu žrtava). Naprotiv, to je razlog za dodatnu zabrinutost i oprez. Pogotovo s javnim mnijenjem sklonom amneziji, samoobmanjivanju i čvrstorukaškim ludacima.

Majmun dlaku mijenja, naime, ali ćud nikada. Eto,… pitajte i Kusturicu.

P.S. ili TAKMIČENJE U DUBINI MRAKA

Zašto sam priču sa aktuelne o E-novinama, skrenuo na teren domaćeg, tamnovilajetskog, medijsko-političkog gliba? E-novine mi se, i pored svega, iz ovdašnje pozicije, čine poput nenadjebivih medijskih pirata, čijeg kapetana u svakoj luci ima ko da dočeka, bez obzira na brojnost i snagu neprijatelja im. U BiH je situacija mnogo mračnija. Preživjeli s Titonika, u čamcima za spasavanje ili razbacani po okeanu i prepušteni sami sebi, dok ajkule i majmuni plivaju okolo, ubijaju se između sebe. Ovdašnje beznađe i suicidalnost mi se čine dramatičnijim od onog „tamo daleko“. I mislim da to nije samo zato što mi je fizički bliže.

Ako ništa drugo, podrška koju su ovih dana dobili E-novine i Luković, nešto je nezamislivo na ovim prostorima. A nije da nije bilo i projekata i prilika kad se slična demonstracija intelektualne snage i odlučnosti mogla manifestovati. No svi naši izuzeci od pravila, u principu su se i borili i umirali sami, ne samo bez javne podrške, nego s brutovskim kompletom pribora za jelo u leđima. Što ne govori samo i prije svega o ovdašnjoj i tamošnjoj medijskoj sceni, nego o ovdašnjim i tamošnjim intelektualcima. I javnosti, uopšte.

(SodaLIVE.ba/Zurnal.info)